Byłem wczoraj świadkiem jak dwóch internetowych mądrali dogryzało sobie z pozycji: dumnie naukowy ateista kontra dumnie naiwny wierzący. Pozornie rozmowa bez historii, ale jakoś nie potrafię się jej wyzbyć z głowy.

Schemat dialogu wyglądał następująco:

– Modlitwa to gadanie do siebie, nie ma żadnej mocy wyzwalania z chorób, a twarde dowody naukowe pokazują, że tylko racjonalnie medyczne myślenie pozwala leczyć wczesne stadium raka i inne przykrości.
– Skoro jesteśmy tak racjonalni to czekam na naukowe dowody, że modlitwa nie jest skuteczna.
– Argument ze statystki wystarczy: gorliwi katolicy nie doznają większej ilości uzdrowień niż bezbożnicy.

Pomyślałem sobie, że w tym właśnie miejscu się rozmijamy ilekroć rozmawiamy o modlitwie z niewierzącymi. Bowiem oni wartość modlitwy definiują jako wypadkową jej skuteczności i niejako posłuszeństwa Pana Boga. Modlitwa o deszcz jest skuteczna tylko, jeśli na krótko po jej zakończeniu zgromadzą się nad nami chmury i dadzą upragnione w lecie ochłodzenie i odrobinę wilgoci. I w sumie jestem w stanie ten tok myślenia zrozumieć. Ale jest błędny.

Katolik zdaje sobie sprawę, że wartość modlitwy to coś głębszego niż wpływanie na siebie lub otoczenie. Nie chodzi nawet o kwestię bliskości Boga, ale o to, że zwyczajnie nie wszystko, o co prosimy jest dla nas dobre.

Dosłownie kilka dni temu miałem przyjemność opowiadać o mojej relacji z Chrystusem kilku młodym ludziom zgromadzonym na rekolekcjach i opowiedziałem im o mojej przełomowej chwili w życiu wiarą. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że najbardziej zaskakujące dla nich było to, jak ten przełom opisałem.

Otóż od tej chwili Pan Bóg radykalnie przestał słuchać moich próśb! Ani na moment nie zatraciłem poczucia bycia wysłuchanym, ale z perspektywy czasu widzę, o ile zmniejszyła się skuteczność (według definicji ateuszy) mojej modlitwy, jak spadł odsetek próśb spełnionych w taki sposób, jakiego sobie życzyłem i o jaki Boga prosiłem.

Zawsze bowiem dostawałem to, co było mi potrzebne. Nigdy, nawet w stanie najbardziej kryzysowego oddalenia od Boga i łaski uświecającej nie zostałem pozostawiony na pastwę losu. Właśnie dzięki modlitwom. A gdy byłem już gotowy na deszcz, o który proszę, Pan Bóg stawiał mnie zawsze pośrodku największej możliwej ulewy. I to jest skuteczność modlitwy, którą czasem trudno dostrzec i zrozumieć z perspektywy niewierzącego.

Pan Bóg nie jest boskim mechanizmem o bezbłędnym algorytmie, który przyjmuje komendy i realizuje projekty. Pan Bóg to Osoba i Zbawiciel. Tu nie ma reguły innej niż Jego wola. I dobrze, bo własną wolą możemy zrobić sobie więcej szkody niż pożytku.