Jeszcze się tegoroczne święta nie zaczęły, a właściwie już zdążyłem się na nich zawieść. Oczywiście nie jest to winą ani Kościoła, że mnie nie przygotował ani pogody, że nieszczególnie świąteczna, ale po prostu tym razem zawaliłem ja. Choć otoczenie skrzętnie mi pomaga.

Wy też macie wrażenie, że wałkowana w każdym centrum handlowym świąteczna, czy właściwie „christmasowa” (serio, skądś się taki przymiotnik do mnie przypałętał ostatnio) płyta Michaela Buble uruchomiona w okolicach pierwszego grudnia i brzmiąca do teraz to jakieś dziwne zbezczeszczenie? Ten pląsający festyn hostess poprzebieranych za aniołki, nic nieznaczących prezentów wręczanych przez nie w pośpiechu od niechcenia, festiwal choinek pstrzących się od kiczu i przepłaconych ozdóbek, te pielgrzymki zmęczonych mężów i ojców w poszukiwaniu pomysłu lub choćby jego namiastki, pochody lunatyków shoppingu i grubych na amerykańską modłę Mikołajów, którzy wciąż są przekonani, że 24 grudnia to ich dzień…

Tak. To nasze małe, wspólne świętokradztwo.

Kilka lat wstecz jeden z kanałów telewizyjnych wyemitował wypowiedź jakiejś stylistki. Nie wiem, w czym się specjalizowała, ale tym razem wypytano ją o choinki. Uśmiechnąłem się, bo niby cóż tu można powiedzieć sensownego? Okazuje się, że całkiem sporo, choć z tą sensownością lekko na bakier. Styl choinki, rodzaj drzewa iglastego, jaki jest przy tym wykorzystany, kolory ozdób, sposób ich wieszania, wieloaspektowość estetyki, mnogość paradygmatów ustawiania drzewka – czy w kącie czy na środku pokoju. Po tej krótkiej wypowiedzi miałem wrażenie, że można z tego wszystkiego napisać pracę habilitacyjną, której i tak bym nie zrozumiał.

Bo dla mnie Chrystus to Ten, który w zapomnianej przez wszystkich, ubogiej stajni i w smrodzie spoconego bydła narodził się, ażeby powstrzymać powszechne zbydlęcenie. Ten, który musiał uciekać, przyszedł, aby sam stać się Ucieczką. Wyrzucony jeszcze w łonie Najświętszej Matki z miejsca dla światłych i bogatych – co stanie się wkrótce dla Niego samego i Jego wyznawców codziennością – przyniósł nam prawdziwą Światłość i prawdziwe Bogactwo. Siebie.

I jaki sens ma tu kolor bombek czy szarf na drzewku?

A skoro o choinkach mowa, w moim rodzinnym mieście ktoś odpowiedzialny za wystrój zadecydował najwyraźniej, że przed wejściem do odnowionego dworca stanie największe ozdobne drzewko jakie Górny Śląsk kiedykolwiek widział. Pomijając, że taka ocena byłaby nieco na wyrost, faktycznie w strategicznym miejscu centrum ogromnego miasta pojawiło się drzewo niebylejakie. Całkiem niedawno jeden z portali podał, ile pieniędzy zostało przeznaczonych na miejską estetykę czasu okołoświątecznego. Za tę kwotę można byłoby zrobić wiele pożyteczniejszych rzeczy, np. przeznaczyć je na ciepłe obiady dla tych, którzy kilkanaście metrów dalej śpią na metalowych ławkach noc w noc zawijani przez Straż Miejską lub przekazać je Domom Dziecka, zrobić cokolwiek. Jednym słowem ozdoby kosztowały o dużo za dużo, a sam christmasowy potworek pojawił się zdecydowanie za wcześnie, ale ja dziś nie o tym.

Każdej nocy przed choinką stawiany jest ochroniarz, który ma zapewnić jej bezpieczeństwo wśród nieustannie maszerujących chodnikiem podróżnych, psotliwych studentów wracających z imprez, kolejarzy biegnących do pracy oraz panów, dzięki którym przemysł alkoholowy ma zapewniony stały dopływ małych kwot. Osamotniony, smutny, milczący pan stoi bez możliwości zrobienia ze swoim czasem czegokolwiek sensownego przez kilka lub kilkanaście godzin trwając w służbie estetyki miasta. Dzielnie wykonuje swoją pracę i podejrzewam, że odpycha od siebie myśl o jej głębokiej bezcelowości. Musi mieć wszak świadomość, że pilnuje nie tego, co trzeba.

I musimy się przyznać przed sobą, że wszyscy jesteśmy takimi ochroniarzami. Pilnujemy pozorów, otoczki, atmosfery, kultywujemy bezdusznie tradycję podobrusowych sianek i mniej lub bardziej poddajemy się szałowi, kolorowemu festynowi drogich zbędności. Stajemy na warcie i ustawiamy się plecami do tego, czego podobno bronimy.

Bo ochrona zbędnych drzewek to takie placebo dla świątecznego samopoczucia. Christmasowe utworki, choć ciche, zagłuszają znany wszystkim sens tego wyjątkowego czasu. To takie nasze małe świętokradztwo.